Sisihna
Atimu Kanggo Aku
Kaya
biasane saben malam minggu ngene, wektune aku kanggo jaga kost-kostan. Wis
setahun iki aku langka metu yen malam minggu. Kejaba pancen ora duwe sisihan yo
aku uga males yen mlaku-mlaku neng tugu muda utawa simpang lima mesti ramene.
Aku luwih seneng dadi satpam kost-kostan, swasana sepi kang langka neng kost
bisa kanggo nenangake pikir.
Awit
duweni status jomblo, malam minggu ya ngene iki dewekan ana kost. Sejatine yo
ora mung siji jejaka sing ngejaki metu nanging aku uga ora sreg, mulane aku
mending milih ana kost. Kuwi yen ora ana kegiatan kampus, awit melu organisasi
neng kampus uripku kayata mung ana ing kampus lan kampus. Kost bae langka tak
dipanggoni paling yen wengi kanggo nyelehake awak.
Jam
pitu bocah-bocah ana kostku wis padha dandan ayu-ayu , padha siap-siap ngenteni
pacare marani. Seko siji bocah-bocah mau padha lunga karo pacare, pungkasane ya
kari aku dewekan neng ngarep TV. Kaya biasane yen wis dewekan ngene aku mlebu
kamar lan nulis-nulis apa sing pengen tak tulis, merga pakulinan apa kepiye aku
ora ngerti nanging aku seneng yen dikon nulis-nulis mbuh dadine mung curhatan
apa malah sketsa gambar kang ora nggenah.
“Taraa……”
swarane Vika ngageti aku kang lagi nulis-nulis.
“Kena
apa Vik, yahmene kok wis bali?” pitakonku ngemu surasa elek.
“Ora
apa-apa kok, iki martabak saka mas Rony
jarene kanggo kanca kowe he…he…”
“La
kangmasmu ana ngendi?”
“Isih
neng koste mas Nanang, mengko yen wis rada wengi rene maneh arep ngajak
leletan, kowe arep melu apa ora?” ajake Vika.
“Leletan?”
“Iyo
leletan neng gang pete kae lho, kowe durung tau mrono to?”
“Yo
nek mung lewat tau, nanging durng tau mlebu, lha arep karo sapa wae to Vik?”
“Yo
paling kanca-kancane mas Rony nek karo kowe kan aku ana batir wadone, kepriye?”
“Yo
mengko gampanglah..” jawabku kepenak.
“Okelah,
jam sewelasan yo!”
“Siph..”
Vika,
kanca sekamarku kae pancen sregep nek dikon dolan. Mbokyo wayah udan nek deweke
karep ya tetep dilakoni, apamaneh yen keprungu “KOTAK” band sing disenengi
manggung yo wis nganti lali wektu. Pacare sing jenenge Rony kuwi awale yo
kancaku bocah ekonomi, merga rada lumayan lan cekelane stang bunder mula akeh
sing pada kepingin kenal termasuk Vika. Lan alhasil dadi tenan Rony karo Vika,
bahasa gaule aku makcomblange.
Ora
krasa kertas sing mau werna putih saiki malih wis dadi ireng rupa
coret-coretan. Merga pikiranku sing lagi putek kertas mau yo mung malih dadi
coret-coretan kang ora nggenah. Jare Vika aku bakat dadi penulis nanging kok
nek miturutku iki yo merga krana kebiasaan bae, awit cilik aku pancen seneng
nulis.
“Git,
ndang siap-siap to wis meh jam sewelas iki!” kandane Vika mrentah.
“Iyo
tinggal ganti klambi karo sisiran bae kok”
“Ora
dandan kowe?”
“Lah..nggo
apa?”
“Menawa
ana sing kesengsem karo kowe ngono”
“Nek
pancen seneng rak yo apa anane to?”
“Yo,
bener pancen”
Ora let suwe leh ku siap-siap jemputane wis
teka. Tekan leletan aku kaya wong bingung, asline yo pancen bingung la wong aku
lagi pisan iki mrono kok. Sing ana yo mung para muda kang lagi tongkrongan
sinambi ngopi lan ngrokok. Ngertia ngene mending aku ora usah melu mau, ngono
batinku. Wis wonge ora kenal kabeh, rony karo Vika yo malah pacaran,
siji-sijine wong sing lagi bae tak kenal Aji malah ngobrole bab pakuliahan
terus, nambahi ngelu pokoke. Pancen Dewi Fortuna ning tanganku, ndelalah
lampune mati yo gelem ora gelem metu saka kono.
###
“Git..”
kandhane Vika bareng wis tekan kost.
“Hmmm…
ana apa?”
“Kowe
seneng rak ndelokke Aji mau, kaya Naga Lyla to?”
“Ganteng
sih ganteng nanging aku biasa wae kok Vik”
“La
sing mbok karepke ki sing kaya apa to Git?”
“Yo
sing sreg ning ati to Vik, nganti tekan sakmene aku durung bisa nemoake gantine
Rendi”
“Kowe
ki piye to Git, Git.. wingi kae ana Dika sing genah-genah tresna tenan kok
tolak, Fandi sing nurutan kaya ngono ya kok tolak, Satya sing tekan saiki
ngenteni yo ora diopeni, njaluk sing kaya apa maneh?”
“Sing
kaya pangeran Charles he..he…” jawabku guyon.
“Pungguk
ngenteni mbulan kuwi jenenge”
“La
piye maneh Vik, aku jane yo wis ana sing ngisi atiku akhir-akhir iki kok”
“Sapa
jejaka mujur kuwi Git?”
“Kancaku
biyen, senenge yo awit biyen nanging wis sewulan iki dheweke njedul maneh”
“Kok
aku ora tau ngerti to Git?”
“Apa
kowe ya kudu ngerti!! Kowe kan dudu malaikat he…he…”
“Kenalke
to Git!”
“Rung
dadi kok, sesuk yen wis dadi tak kenalke”
“Oke,
tak tunggu makan-makane”
“O..dasar
weteng wae sing mbok pikir,wis turu yo ngantuk aku”
###
Galang,
jejaka sing sakwene ngisi atiku, senajan wis patang taun ora ketemu langsung
nanging ana chemistry sing ndadekake aku tresna marang dheweke. Awit pedot karo
Rendi aku durung bisa nemoake ganti sing bener-bener sreg, malah anane yo aku
sing gawe kuciwa wong lanang merga aku ora sreg.
Facebook
jejaring sosial kang nemokake maneh aku karo Galang, merga kuwi aku banjur bisa
komunikasi marang dheweke ora mung lewat fb, nanging uga lewat HP. Kayata wong lagi nandang tresna liyane saben
dina yo mesti smsan. Sedina ora sms bae rasane kaya setahun.
EHEM…
AP?
EZ DWE CEW ANYAR YO? SOMBOG SAIKI.
CP TO?
MNTANMU. BALIKAN NEH TO?
ORA YO, SALAH
INFO KWE, DY PANCEN NGUNU NEK KRO AQ SNENGE NGUNDANG BEB. DY Y WES ANA SING DWE
KOQ.
OH…
MANK PYE TO? AMEH DAVTAR?
NEK ENTUK
ENTUK, TP…
TP APA?
DWE KAN ADOH SMRG-JOGJA, PCARANE PYE?
ANGGER SNENG KAN ORA AP-AP. LA KWE PYE?
TP KWE KAN DRUNG TAU WERUH AQ SING SAIKI, KOK ISO SNENG?
RASA KWI ANA AWIT BIYEN OG, KLAS 1.
HA???PRSAAN AQ BYEN G KNAL SPA2
KUI KAN GUR PRSAANMU.LA PYE ? NEG MEH DJWB MANGGA.NEK ORA Y ORA AP2.
AQ PGEN BUKTI
BKTI AP?
BKTI YEN KWE SNENG KRO AQ.
YA, BSA AQ PGEN WERUH KWE SING NYATA. SSUK AQ NENGJOGJA.
Apa
sing ana ning pikiranku wektu kui, nanging aku ngrasa yen aku pancen wis kudu
ngomong bab iku marang Galang. Aku ora seneng mendem rasa. Senajan aku iki wong
wadon nanging aku luwih seneng yen blaka apa anane, ora urusan arep diomong
wong apa.
10-12-10
Dina
kuwi aku nekat menyang Jogja arep nemoni jejaka sing tak tresnani, aku ora
paham babar blas daerah kono. Beja aku duwe kanca sing kuliah ana kono senajan
ora kanca raket nanging bisa kanggo tetulung. Aku budal saka semarang dina
sabtu sore tekan terminal tirtonadi wis jam wolunan, banjur malam minggu aku
nginep nang koste kancaku, rencanane minggu esuk aku arep nemoni Galang.
Jogja
wayah esuk pancen nyenengake, swasanane beda karo Semarang. Pancen ngono
nyatane apa amarga aku sing lagi nandang tresna dadi kabeh-kabeh katon apik.
Esuk-esuk aku wis adus lan dandan beda karo biasane, ukara-ukara sing bakal tak
omongke mengko yen ketemu Galang uga wis tak siapke. Aku karo Galang janjian
nang UNY, kampuse Galang jam sepuluh esuk.
“Gita
yo?”
“Iyo,
kowe Galang to?”
“Iyo,
tambah manis wae kowe”
“He..he…nggombal.
Aku ora mblenjangi janji to?”
“Iyo,
salut aku”
“Yo
muga-muga wae aku entuk kabar apik bali nang Semarang mengko”
“Amin,
neng kono wae yo..! katone luwih kepenak yen karo rondenan” Galang ngajak nang
lapak bakul Ronde.
“Seger
ya hawane neng kampusmu”
“Yo
merga sepi wae, nek senin rakyo padha wae sumpek he..he…”
“Oh…
pye kaget ora weruh aku?”
“Ya
rada pangling, wis gedhe jebul he…he…”
“Ya
mosok cilik terus, ngerti to apa sing tak enteni marang sliramu?”
“Iya
Git, jujur aku pancen lagi nggolek sisihan. Ketemu kowe mau yo pancen seneng,
wong lanang sapa to sing ora seneng ndelokke wong wadon ayu.”
Galang
nglereni ngomonge nambahi atiku dag dig dug.
“Nanging
ya kuwi Git, nek jarak jauh kaya ngene iki kayane aku durung bisa, mungkin
trauma karo sing dhisik”
“Umbb….
Yo maturnuwun yow is njawab senajan ora kaya mangkono sing tak karepke, nanging
aku uga ora bisa mekso.”
“Sakdurunge
aku njaluk ngapura yo Git”
“Iyo
ora apa-apa”
Rasane
kaya diiris-iris atiku keprungu jawabe Galang, nanging yakuwi tresna ora kena
di peksa. Aku mung njaluk karo kang Gawe urip sisihna atine Galang kanggo aku
menawa besuk isih bisa ketemu maneh.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar